ღვიძლის დაავადებების უმეტესობა, მათ შორის ღვიძლის გაცხიმოვნება, ციროზი, პირველადი ბილიარული ციროზი და პირველადი მასკლეროზებელი ქოლანგიტი ღვიძლის დაზინების შედეგია. თუ დაზიანება მწვავეა და შემოფარგლული, ღვიძლის ქსოვილის თვითაღდგენა ხდება ახალი უჯრედების წარმოშობისა და უკვე არსებულ ხარაჩოში (შინაგანი სტრუქტურა) მათი ჩალაგებით. ამასთან, ეს ხარაჩო გამოთავისუფლდება ხოლმე ღვიძლის უჯრედების დაღუპვის შემდეგ. აღდგენა და სრული გამოჯანსაღება შესაძლებელია, თუ სიცოცხლე სათანადოდ, ანუ იმ დროით გახანგრძლივდა, რომელიც სრული აღდგენისთვის არის საჭირო. ამავე დროს, განმეორებითი დაზიანება, რომელიც ღვიძლის ხარაჩოების დესტრუქციას იწვევს, ღვიძლის დანაწიბურებას განაპირობებს, და აღდგენის უშედეგო მცდელობები ციროზით სრულდება.

ღვიძლის დაზიანება შეიძლება გამოიწვიოს ქვემოთ ჩამოთვლილი ფაქტორებიდან ერთ-ერთმა:

• ალკოჰოლი (ხშირი მიზეზია);

• ტოქსინები გარემოში და დაბინძურებულ საკვებში;

• ზოგიერთი წამალი, როგორიცაა ასპირინი (როდესაც ჩვილ ბავშვს ეძლევა), კორტიკოსტეროიდები, ტამოქსიფენი და ტეტრაციკლინი;

• ზოგიერთი სამკურნალო მცენარე (მაგალითად, ჩაი, რომელიც შეიცავს პიროლიზიდინის ალკალოიდებს);

• იმუნური სისტემის არასწორი ფუნქციონირებით გამოწვეული ანთება, რის შედეგადაც ორგანიზმი "თავს ესხმის" და აზიანებს საკუთარ ქსოვილებს (აუტოიმუნური რეაქცია).

ზოგჯერ ღვიძლის დაზიანების ზუსტი მიზეზი უცნობია.